Ontdek A Hands Routine in de tentoonstelling Love is Louder.  

Ik heb het werk van Omar Mismar ontdekt toen ik vorig jaar tijdens mijn research voor Love is Louder in het Institut du monde arabe in Parijs de expo Habibi. Les révolutions de l’amour bezocht. Het neonwerk The Path of Love trok meteen mijn aandacht. Het is het resultaat van een minimalistisch onderzoek naar hoe onze lichamen zich in de (stedelijke) ruimte verplaatsen, wanneer ze door de liefde worden voortgedreven. Het werk is een neontekening van de verschillende routes die de kunstenaar in San Francisco heeft afgelegd, terwijl hij zijn matches van een datingapp voor gays volgde. Ik vroeg mezelf meteen af: wat voor een kaart zou ik kunnen tekenen op basis van mijn ontmoetingen? Hoe ver zou ik reizen in mijn zoektocht naar de liefde? Dit specifiek werk van Mismar weet de veelzijdige complexiteit te vatten van de tocht die de liefde in een stad aflegt, uit een prangend verlangen naar hartstocht, uit nieuwsgierigheid naar de kennismaking met een vreemde in een nieuwe stad, of als deel van de zoektocht naar menselijke connectie. 

Liefde, politiek en openbare ruimten zijn terugkerende thema’s in de artistieke praktijk van Omar Mismar. A Hands Routine, dat te zien is in de expo Love is Louder, vormt daar geen uitzondering op. De Libanese kunstenaar nodigt de toeschouwer uit om te graven in de intimiteit van twee mannen die met de auto Beiroet doorkruisen. Het werk focust op het eenvoudige, maar erg betekenisvolle gebaar van handen vasthouden. Voor de doorsnee heteroseksuele persoon die in het Westen woont, is het een onschuldig gebaar. Maar in deze specifieke context wordt het vaak onderbroken. De rode lijnen op de kaart staan voor momenten van vrijheid en affectie: de twee mannen houden elkaars hand vast. De groene en blauwe lijnen wijzen op momenten van terughoudendheid, en ze symboliseren respectievelijk de begeerte en de noodzaak om los te laten. 

“Hij zit achter het stuur en ik zit naast hem”, zegt Mismar, een van de twee mannen. “Nu eens steek ik mijn arm naar hem uit en leg ik mijn hand in de zijne, en dan weer steekt hij zijn arm naar mij uit en legt hij zijn hand in die van mij. We rijden doelloos rond, we praten en we kijken. Handen vasthouden wordt een risico, een stiekeme handeling. Het is leuk, want het is gevaarlijk. We houden elkaars hand vast en laten die dan weer los, afhankelijk van waar we zijn, van wie er in de buurt is, van wat er in de buurt is.” 

A Hands Routine zet ons ertoe aan na te denken over de ruimte die iemand heeft om in het openbaar leven liefdevolle gebaren te stellen. Die wordt duidelijk bepaald door de stad waarin je woont en door welk beeld van de liefde je uitdraagt. In een stad waar traditie en modernisme met elkaar verstrengeld zijn, staat Mismar stil bij de interferentie van de publieke en de persoonlijke ruimte, en bij de manieren waarop de liefde, in al haar vormen, haar plaats heeft in deze landschappen. 

Als maatschappelijke normen bepalen wat aanvaardbaar gedrag is – in het bijzonder voor gemarginaliseerde gemeenschappen – wordt de handeling van het handen vasthouden er alleen maar krachtiger op. Binnen de besloten ruimte van een auto – een privétoevluchtsoord te midden van de chaos van de stad – vinden Mismar en zijn partner troost en connectie bij elkaar. Ook al blijven ze zich bewust van de werkelijkheid die hen om de hoek opwacht, en ook al dwingt het licht dat van rood op groen springt hen hun fysieke connectie te doorbreken. 

De kaart van Mismar is als een dans: een-twee-drie, een-twee-drie, stoppen en blijven staan. Een choreografie van wat aanvaardbaar is en van wat niet. Via de verkenning van intimiteit, zichtbaarheid en de publieke ruimte nodigt Mismar ons uit om onze eigen kijk op liefdevolle gebaren te herzien, om dankbaar te zijn dat we ze vrij tot uiting kunnen brengen, en om de talloze vormen die ze wereldwijd kunnen aannemen te doorgronden. 

Eerlijk: hoe ziet jouw liefdesroutine eruit? En wat zou ze kunnen onderbreken? 

 Ontdek A Hands Routine in de tentoonstelling Love is Louder.