Belgian National Orchestra, González-Monjas & Mühlemann

Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791)
Thamos, König in Ägypten, K. 345/336a (1773-1780)

• Zwischenspiel nach dem 1. Akt: Maestoso – Allegro

Richard Strauss (1864-1949)
"Ständchen", TrV 149, op. 17 (1886)

"Wiegenlied", TrV 195, op. 41, no. 1 (1889)

"Morgen!", TrV 170, op. 27, no. 4 (1897)

Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791)
Thamos, König in Ägypten, K. 345/336a (1773-1780)

•  Zwischenspiel nach dem 2. Akt: Andante

"Voi avete un cor fedele", K. 217 (1775)
 

Pauze 

Gustav Mahler (1860-1911)
Sinfonie Nr.4 G-Dur für Sopran-Solo und Orchester (1892-1900)

• Bedächtig, nicht eilen
• In gemächlicher Bewegung, ohne Hast
• Ruhevoll, poco adagio
• "Wir geniessen die Himmlischen Freuden". Sehr behaglich
   

Einde van het concert voorzien om 22:00
Productie: Belgian National Orchestra
Coproductie: De Munt / La Monnaie & Bozar

Gerealiseerd met steun van de Belgische Tax Shelter via Casa Kafka Pictures.

‘Das himmlische Leben’ – Mahlers Vierde Symfonie 

Door hun unieke plaats in de muziekgeschiedenis heerst er een interessante spanning tussen de muziek van Mozart, enerzijds, en die van Mahler en Strauss anderzijds. Toen Mozart zijn eerste concertaria’s componeerde, stond Oostenrijk symbool voor politieke stabiliteit en culturele finesse. Toen Mahler bijna anderhalve eeuw later zijn symfonieën schreef, stond datzelfde Oostenrijk op een kantelpunt dat de orde van het Europese vasteland voorgoed zou veranderen. Richard Strauss, op zijn beurt, zag dezelfde ontwrichting maar reageerde er totaal anders op. In die zin staan ze aan weerskanten van wat misschien wel de meest boeiende periode is uit de muziekgeschiedenis. Mozart legde de fundamenten voor een buitengewoon expressieve muzikale taal die bij Mahler en Strauss op haar ultieme spankracht wordt getest. 

Mozart – Concertaria’s 

Hoewel hij (net als Mahler) een Oostenrijker was van geboorte, ontpopte Wolfgang Amadeus Mozart zich tot een spilfiguur in de Italiaanse opera. De typisch Italiaanse sterrencultus bracht een grote vraag naar vocale acrobatie met zich mee, die zich goed liet rijmen met Mozarts expressieve finesse. Toch was het niet alleen in de opera dat Mozart zijn aanvoelen voor muzikale dramatiek kwijt kon. De toneelmuziek die hij op zijn zeventiende componeerde voor Thamos, König in Ägypten, getuigt al van zijn zoektocht naar de perfecte manier om tekstuele dramatiek te vertalen naar muzikale parameters. Als jongeling schreef Mozart ook twee concertaria’s voor Aloysia Weber, op wie hij een oogje had voor hij uiteindelijk met haar jongere zus Constanze trouwde. Aloysia stond bekend om haar vermogen om hoge noten te treffen, en dat is precies wat Mozart voorzag in de aria Vorrei spiegarvi, oh Dio uit 1783. Hier wordt het personage gedwongen om een keuze te maken tussen haar twee geliefden. Het innerlijke conflict wordt weergegeven door virtuoze uithalen in de sopraanpartij (met een buitengewoon ruime tessituur van meer dan twee octaven), en ook door de hobo, die de vocale melodie bijkleurt en zo haast met de soliste in dialoog lijkt te gaan. De tekst versmelt met de muziek, alsof die er altijd al voor gemaakt was. 

Strauss – Liederen 

Net zoals dat bij Mozart het geval was, leek de jonge Richard Strauss voorbestemd om het muzikale landschap rondom hem van een nieuwe adem te voorzien. Als zoon van een gerespecteerd hoornist voelde de jonge Richard zich al snel thuis in het grote concertcircuit dat steeds internationaler werd. Van zijn expliciete ambitie om het enigszins ingedommelde publiek uit de Duitse landen wakker te schudden met zijn muziek, maakte hij overigens geen geheim. Precies die positie heeft echter een interessant effect gehad: Strauss’ schijnbare lotsbestemming om de Duitse muziek uit een soort Wagnerneurose te halen woog zo zwaar dat zijn aanvankelijke experimenteerdrang enigszins uitdoofde. Hoewel hij pas halverwege de twintigste eeuw overleed, bleef Richard Strauss zijn leven lang een romanticus, die componeerde in een stijl die voor een groot deel schatplichtig bleef aan die van de negentiende eeuw. Die spanning tussen experiment en traditie is cruciaal om het oeuvre van Strauss te begrijpen. In zijn vele liederen, die een rode draad vormen doorheen zijn oeuvre, klinkt de nostalgie zowel tekstueel als muzikaal door. Morgen, bijvoorbeeld, is het laatste lied van een vierdelige liedcyclus die Strauss componeerde in 1894, oorspronkelijk voor piano en stem. Veel bekender is de versie voor orkest uit 1897, waarin naast de sopraan vooral de soloviool een erg belangrijke rol speelt. Het intieme lied kijkt vol verwachting uit naar de ochtendzon, die hoop en geluk zal brengen aan ieder die onder haar stralen loopt.  

Het lied kan als een metafoor gelden voor Strauss’ scharnierpositie in de geschiedenis. Men mag niet vergeten dat het leven van Strauss acht traumatische decennia omspande waarin verleden en toekomst harder botsten dan ooit. Toen hij geboren werd, bestond Duitsland nog uit een lappendeken van kleine staatjes, en Strauss componeerde zijn eerste werken toen Wagner nog de laatste hand moest leggen aan zijn grootste muziekdrama’s. Toen Strauss stierf, had ‘zijn’ Duitsland een hoofdrol gespeeld in twee wereldoorlogen, en maakte de muzikale wereld al stilaan kennis met hemelbestormers als Stockhausen, Messiaen en Cage. Hoe dominant en gerespecteerd de man ook was, zijn halve leven moest Strauss opboksen tegen een tijdsgeest waarmee hij geen voeling meer had. Een gelijkaardig lot was ook Mahler beschoren, al klinkt het resultaat gevoelig anders.  

Mahler - Vierde symfonie 

Net als Richard Strauss verdiende de Oostenrijkse componist Gustav Mahler in de eerste plaats de kost als dirigent. In zijn geval waren dat prestigieuze instellingen als de Wiener Philharmoniker en de Wiener Staatsoper, en later de New York Philharmonic en de Metropolitan Opera. Componeren deed hij in de zomer, tussen de drukke concertseizoenen in. Het schrijven van muziek was voor Mahler nochtans een haast existentiële noodzaak; een manier om zich tot de wereld te verhouden. Men zegt wel eens dat de Oostenrijkse componist met elk van zijn tien monumentale symfonieën “de wereld wilde verklanken”. Dat betekent echter allerminst dat Mahler in zijn muziek een picturaal, netjes afgelijnd beeld wilde schetsen van de wereld zoals die ons in het dagelijkse leven aandient. Die verklanking van de wereld gebeurde eerder op abstracte wijze. Mahler geloofde, volledig in lijn met de laatromantische muziekfilosofie, dat de muziek emoties en betekenissen kan bevatten die het gesproken woord of zelfs het verstand overstijgen. Al verschilt de uitwerking, de grondidee was dezelfde als die van Strauss: de essentie van het leven en van de dood kan in de muziek verstaanbaar worden gemaakt. Het grote verschil met Strauss is dat deze overtuiging Mahler heeft aangespoord om nagenoeg uitsluitend symfonische muziek te schrijven, vaak in monsterlijke bezettingen, al dan niet met koor en vocale solisten. Mahler zou zich de eerste reacties op de première van zijn Vierde symfonie op 25 november 1901 nog lang herinneren als een van de grootste teleurstellingen uit zijn leven. “Doornig onkruid”, “ziekelijke über-muziek”, een “smakeloze” en “halfbakken symfonie” zijn maar enkele van de beschrijvingen die Mahler achteraf te lezen kreeg. Het is dan ook ironisch dat Mahlers Vierde vandaag een van de meest geliefde symfonieën is van de Oostenrijkse componist.  

Mahlers Vierde symfonie is de laatste van zijn zogenaamde Wunderhorn-symfonieën. Tussen 1887 en 1901 liet de componist zich voor meer dan twintig werken inspireren door Des Knaben Wunderhorn, een anthologie van Duitse volksteksten gebundeld door Achim von Arnim en Clemens Brentano. De teksten van Des Knaben Wunderhorn verwoorden een van de kernthema’s van de romantiek: er zit troost, wijsheid en onschuld in de natuur, net als in het verleden en in het kind-zijn. Mahler zette niet alleen deze teksten op muziek, hij nam het resulterende materiaal ook als uitgangspunt van zijn eerste vier symfonieën (en met name in de Tweede, Derde en Vierde). Het gedicht Der Himmel hängt voll Geigen (‘de hemel is gevuld met violen’) uit Des Knaben Wunderhorn fascineerde Mahler in het bijzonder. Het laatste deel van de Vierde symfonie, waaraan Mahler een sopraanpartij toevoegde, is gebaseerd op zijn eigen lied Das himmlische Leben uit 1892, naar een tekst uit Des Knaben Wunderhorn. 

Het is overigens de bezetting van dit lied die de bijzondere instrumentatie van de hele Vierde symfonie (zonder trombones en tuba) bepaalde. Het Beierse volkslied beschrijft de geneugten van het eeuwige leven, roept een land van melk en honing voor de geest, en beschrijft de musica caelestis (hemelse muziek) met de woorden “Kein Musik ist ja nicht auf Erden, die unsrer verglichen kann werden” (‘Er is geen muziek op aarde, die met de onze (de hemelse) vergeleken kan worden’). Op een belangrijke breuklijn in de geschiedenis verkondigde de tekst van Der Himmel hängt voll Geigen voor Mahler een boodschap van troost en van hoop: de aardse beslommeringen zijn een noodzakelijke tussenstap voor het bereiken van eeuwig geluk. Dat verklaart ook de overwegend optimistische toon van de Vierde symfonie. In Mahlers eigen woorden: “(De symfonie) bevat de vrolijkheid van een hogere en voor ons onbekende wereld die iets griezeligs en gruwelijks voor ons inhoudt. In het laatste deel, hoewel het al tot deze hogere wereld behoort, legt het kind uit hoe alles bedoeld is.” Op die manier wordt het zwaartepunt van de symfonie als het ware naar achteren gekatapulteerd. 

De magische eerste beweging opent met het meest kenmerkende motief van de hele symfonie: een door houtblazers en slagwerk geëvoceerd geluid van sleebellen, dat doorheen de symfonie terugkomt als rode draad. Daarna klinkt een opgewekt hoofdthema, dat zich verbazend symmetrisch ontplooit en weer neerlegt. Het tweede thema bestaat uit een bijzonder gulle beweging in de strijkersgroep, dat door de klarinetten wordt onderbroken met een uitbundig en luidkeels gescandeerde frase die zo uit een kinderrijmpje geplukt lijkt. In de doorwerking weerklinkt een overwegend vrolijke chaos: flarden van het basismateriaal doorkruisen elkaar speels, tot de muziek tot de orde wordt geroepen door een militaristisch trompetmotief dat Mahler later zou gebruiken als opening van zijn Vijfde symfonie. Het uitbundige kinderwijsje laat zich meermaals horen, en ontpopt zich tot de muzikale conclusie van het openingsdeel.  

De beroemde dirigent Bruno Walter betitelde de tweede beweging ooit als “Freund Hein spielt zum Tanz auf” (‘Vriend Hein roept op tot de dans’). Dit scherzo klinkt inderdaad als een macabere dans met de dood. Nadat een hoornmotief beantwoord wordt door een ritmisch begeleidingsfiguurtje in het hout, neemt de duivel zijn viool ter hand en schakelt hij provocerend tussen een mineur en majeur-toonaard. Volgens Mahlers weduwe Alma liet haar man zich inspireren door ‘Zelfportret met vioolspelende dood’ van Arnold Böcklin. In dit geheimzinnige schilderij uit 1872 kijkt de Dood mee over de schouder van de schilder en speelt hij hem een duivelse melodie in de oren. Het memento mori lijkt echter weinig impact te hebben: hoe de duivel zich ook roert met virtuoze bokkesprongen, de speelse tegenmotieven halen de bovenhand. 

In het meditatieve Adagio zetten de lage strijkers een ontroerend thema in, begeleid door een ostinato-patroon in de bassen, dat doorheen de hele derde beweging gevarieerd zal worden. Het langste deel van Mahlers Vierde symfonie heeft iets van een breed uitgerokken wiegelied met existentiële proporties. Hoewel Mahler enkele keren behoorlijk fors uithaalt, weerklinkt hier vooral berusting. Naar het einde toe verschijnt in deze langzame beweging een ander handelsmerk van Mahler: de passionele melodie verandert plots in een braaf menuet, dat op zijn beurt verstoord wordt door een spottend en haast carnavalesk intermezzo in de houtblazers. Na een omzichtig opgebouwde climax domineert in de slotpassage een kernachtig motief dat Mahler in zijn Tweede symfonie het eeuwigheidsmotief had genoemd.  

De hemel die Mahler zich middels de door de sopraan gezongen Wunderhorn-tekst voorstelt in het vierde deel, houdt in zijn woorden het midden “tussen schelmerij en diepe mystiek”. Er vloeit rijkelijk wijn, netten zitten vol vis, duizenden maagden dansen er op onaards mooie muziek, en dit alles onder het goedkeurende oog van Sint-Petrus en Sint-Cecilia. Elke wonderlijke strofe wordt afgesloten met een koraalachtige frase, op haar beurt gevolgd door de sfeervolle belletjesmuziek uit de openingsmaten van de symfonie. Mahler laat de uitbundige apotheosemuziek waarmee hij zijn eerste drie symfonieën had afgesloten, achterwege, en laat zijn Vierde symfonie beheerst culmineren in de geruststellende belofte van eeuwige gelukzaligheid.  

Arne Herman 

Ständchen
Tekst: Adolf Friedrich von Schack

Mach auf, mach auf, doch leise mein Kind,
Um keinen vom Schlummer zu wecken.
Kaum murmelt der Bach, kaum zittert im Wind
Ein Blatt an den Büschen und Hecken.
Drum leise, mein Mädchen, daß nichts sich regt,
Nur leise die Hand auf die Klinke gelegt.

Mit Tritten, wie Tritte der Elfen so sacht,
Um über die Blumen zu hüpfen,
Flieg leicht hinaus in die Mondscheinnacht,
Zu mir in den Garten zu schlüpfen.
Rings schlummern die Blüten am rieselnden Bach
Und duften im Schlaf, nur die Liebe ist wach.

Sitz nieder, hier dämmert’s geheimnisvoll
Unter den Lindenbäumen,
Die Nachtigall uns zu Häupten soll
Von unseren Küssen träumen,
Und die Rose, wenn sie am Morgen erwacht,
Hoch glühn von den Wonnenschauern der Nacht.

Wiegenlied

Tekst: Richard Dehmel

Träume, träume, du mein süßes Leben,
Von dem Himmel, der die Blumen bringt.
Blüten schimmern da, die beben
Von dem Lied, das deine Mutter singt.

Träume, träume, Knospe meiner Sorgen,
Von dem Tage, da die Blume sproß;
Von dem hellen Blütenmorgen,
Da dein Seelchen sich der Welt erschloß.

Träume, träume, Blüte meiner Liebe,
Von der stillen, von der heilgen Nacht,
Da die Blume seiner Liebe
Diese Welt zum Himmel mir gemacht.

Morgen!

Tekst: John Henry Mackay
 

Und morgen wird die Sonne wieder scheinen
Und auf dem Wege, den ich gehen werde,
Wird uns, die Glücklichen, sie wieder einen
Inmitten dieser sonnenatmenden Erde ...

Und zu dem Strand, dem weiten, wogenblauen,
Werden wir still und langsam niedersteigen,
Stumm werden wir uns in die Augen schauen,
Und auf uns sinkt des Glückes stummes Schweigen ...

Voi avete un cor fedele

Tekst: Carlo Goldoni

Voi avete un cor fedele,
Come amante appassionato:
Ma mio sposo dichiarato,
Che farete? cangerete?
Dite, allora che sarà?
Manterrete fedeltà?

Ah! non credo.
Già prevedo,
Mi potreste corbellar.
Non ancora,
Non per ora,
Non mi vuò di voi fidar.

Das himmlische Leben
Tekst: fragmenten uit Des Knaben Wunderhorn, Duitse volksgedichten verzameld door Achim von Armin & Clemens von Brentano (1806-1808).

Wir genießen die himmlischen Freuden,
D’rum tun wir das Irdische meiden.
Kein weltlich’ Getümmel
Hört man nicht im Himmel!
Lebt alles in sanftester Ruh’.
Wir führen ein englisches Leben,
Sind dennoch ganz lustig daneben;
Wir tanzen und springen,
Wir hüpfen und singen,
Sankt Peter im Himmel sieht zu.

Johannes das Lämmlein auslasset,
Der Metzger Herodes d’rauf passet.
Wir führen ein geduldig’s,
Unschuldig’s, geduldig’s,
Ein liebliches Lämmlein zu Tod.
Sankt Lucas den Ochsen tät schlachten
Ohn’ einig’s Bedenken und Achten.
Der Wein kost’ kein Heller
Im himmlischen Keller;
Die Englein, die backen das Brot.

Gut’ Kräuter von allerhand Arten,
Die wachsen im himmlischen Garten,
Gut’ Spargel, Fisolen
Und was wir nur wollen.
Ganze Schüsseln voll sind uns bereit!
Gut’ Äpfel, gut’ Birn’ und gut’ Trauben;
Die Gärtner, die alles erlauben.
Willst Rehbock, willst Hasen,
Auf offener Straßen
Sie laufen herbei!

Sollt’ ein Fasttag etwa kommen,
Alle Fische gleich mit Freuden angeschwommen!
Dort läuft schon Sankt Peter
Mit Netz und mit Köder
Zum himmlischen Weiher hinein.
Sankt Martha die Köchin muß sein.

Kein’ Musik ist ja nicht auf Erden,
Die unsrer verglichen kann werden.
Elftausend Jungfrauen
Zu tanzen sich trauen.
Sankt Ursula selbst dazu lacht.
Kein’ Musik ist ja nicht auf Erden,
Die unsrer verglichen kann werden.
Cäcilia mit ihren Verwandten
Sind treffliche Hofmusikanten!
Die englischen Stimmen
Ermuntern die Sinnen,
Daß alles für Freuden erwacht.

Serenade
Tekst: Adolf Friedrich von Schack

Doe open, doe open, maar stil mijn kind,
Om niemand uit zijn slaap te wekken.
Nauwelijks kabbelt de beek, nauwelijks trilt in de wind
Een blad aan de struiken en heggen.
Leg daarom rustig, mijn meisje, opdat zich niets beweegt,
Rustig je hand op de deurklink.

Vlieg met je tred, een tred als elfen zo zacht
Om over de bloemen te huppelen,
Lichtjes de maanverlichte nacht in
Om tot bij mij in de tuin te glippen.
Rondom sluimeren de bloesems bij het kabbelende beekje
En geuren in hun slaap, enkel de liefde is wakker.

Ga zitten, hier schemert het mysterieus
Onder de lindebomen,
Laat de nachtegaal op ons hoofd
Dromen van onze kussen,
En de roos, wanneer ze ontwaakt in de ochtend,
Nagloeien van de vreugdebuien van de nacht.

Wiegenlied

Tekst: Richard Dehmel

Droom maar, mijn lieve kleine leven,
Van de hemel, die de bloemen voortbrengt
En glanzende bloesems, ruisend
Van het liedje dat je moeder zingt.

Droom maar, zin van mijn zorgen,
Van de dag dat de bloem ontlook:
Van die lichte bloesemmorgen
Toen je ziel zich opende voor de wereld.

Droom maar, bloesem van mijn liefde,
Van die stille, heilige nacht,
Toen de bloem van zijn liefde
Mij deze wereld tot hemel maakte.

Morgen!

Tekst: John Henry Mackay
 

En morgen zal de zon weer schijnen.
En waar mijn weg ook heenvoert,
Zij zal ons, gelukkigen, weer verenigd zien
Op deze zonovergoten aarde …

Stilletjes zullen we langzaam afdalen
Naar het brede strand met de blauwe golven.
Zwijgend zullen we elkaar in de ogen kijken
En stilzwijgend daalt het geluk op ons neer … 

Voi avete un cor fedele

Tekst: Carlo Goldoni

U hebt een trouw hart
U hebt een trouw hart,
Als passionele minnaar,
Maar als je officieel mijn echtgenoot was
Wat zou je dan doen? Zou je veranderen?
Vertel me dan, wat zal er gebeuren?
Zul je trouw zijn?

Ah, ik denk het niet!
Ik voorzie nu al
Dat je me zou kunnen uitlachen.
Wel, nog niet,
Nog niet,
Ik ga je niet vertrouwen.

Das himmlische Leben
Tekst: fragmenten uit Des Knaben Wunderhorn, Duitse volksgedichten,verzameld door Achim von Armin & Clemens von Brentano (1806-1808).

Wij genieten de hemelse vreugden,
En mijden daarom het aardse!
Geen werelds geraas
Hoor je in de hemel!
Alles leeft in zachte rust!
Wij leiden het leven van de engelen!
Zijn er niettemin heel levenslustig bij!
Wij dansen en springen,
Wij huppelen en zingen!
Sint Petrus in de hemel ziet toe!

Johannes laat het lammetje uit!
Slager Herodes past erop!
Wij brengen een geduldig,
Onschuldig, geduldig,
Liefelijk lammetje ter dood!
Sint Lucas slacht de ossen
Zonder enig bedenken!
Wijn kost een cent
In de hemelse tent!
Engelen bakken het brood!

Allerlei soorten fijne kruiden
Groeien in de tuin van de hemel,
Mooie asperges, bonen
Wat je maar wilt,
We krijgen volle schotels,
Mooie appels, peren en druiven!
De tuinders zijn je in alles ter wille!
Wil je ree, wil je haas?
Die lopen gewoon
Op straat naar je toe!

Volgt er een vastendag,
Dan komen meteen alle vissen aangezwommen,                         Dan loopt Sint Petrus
Met net en aas naar
De hemelse visvijver!
Sint Martha moet de kokkin zijn.

Geen muziek op aarde
Kan met de onze vergeleken worden.
Elfduizend maagden
Wijden zich aan de dans!
Sint Ursula zelf kijkt lachend toe,
Geen muziek op aarde
Kan met de onze vergeleken worden.
Cecilia met haar verwanten
Zijn voortreffelijke hofmuzikanten!
De stemmen van de engelen
Monteren je op!
Dat alles met vreugde vervuld is!

Konzertmeister 

Misako Akama 

eerste viool

Isabelle Chardon* 

Sarah Guiget* 

Julian Bartoli 

Maria-Elena Boila 

Nicolas De Harven 

Annija Endija Kolerta 

Françoise Gilliquet 

Akika Hayakawa 

Philip Handschoewerker 

Nidhal Jebali 

Nana Kawamura 

Timur Kolesnikov 

Serge Stons 

tweede viool 

Ignacio Rodríguez Martínez de Aguirre** 

Marie-Danielle Turner* 

Leonid Anikin 

Michael Bonnay 

Paula Carmona Caminos 

Sophie Demoulin 

Isabelle Deschamps 

Hartwich D'Haene 

Anouk Lapaire 

Ekaterina Philippovich 

Jacqueline Preys 

Ana Spanu 

altviool 

Mihoko Kusama* 

José Azevedo 

Frederik Camacho 

Sophie Destivelle 

Clara Doise 

Monika Mlynarzec 

Katelijne Onsia 

Jorge Ramos 

Silvia Tentori Montalto 

Edouard Thise 

cello 

Dmitry Silvian** 

Célia Brunet 

Lesya Demkovych 

Philippe Lefin 

Maria-Christina Muylle 

Uros Nastic 

Lucia Otero 

Harm Van Rheeden 

contrabas 

Svetoslav Dimitriev* 

Serghei Gorlenko* 

Mathieu Garnavault 

Dan Ishimoto 

Miguel Meulders 

Gergana Terziyska 

fluit

Denis-Pierre Gustin** 

Laurence Dubar* 

Jérémie Fèvre* 

Daria Tofanescu 

hobo

Arnaud Guittet** 

Irene Martin Sanchez* 

Bram Nolf * 

klarinet 

Julien Bénéteau** 

Giulio Piazzoli** 

Álvaro Ferrer Pedrajas 

fagot 

Bert Helsen* 

Filip Neyens* 

Valérie Trangez 

hoorn

Anthony Devriendt** 

Bart Cypers** 

Joannes Van Duffel* 

Katrien Vintioen* 

Bernard Wasnaire* 

trompet

Andreu Vidal Siquier** 

Leo Wouters** 

Ward Opsteyn* 

Jeroen Bavin 

trombone 

Guido Liveyns** 

Wim Matheeuwese* 

Koen Severens 

pauken 

Nico Schoeters** 

slagwerk 

Katia Godart* 

Koen Maes 

Arthur Ros 

Sander Vanderkloot 

harp 

Annie Lavoisier** 

Virginia Pestugia 

** Aanvoerder 1ste solist 

* Solist

MAHLER CYCLE

Geniet dit seizoen van het tweede deel van de Brusselse Mahlercyclus, die gezamenlijk wordt gepresenteerd door de Munt, Bozar en het Belgian National Orchestra.

SA 08.03.25 20:00 | BOZAR

SU 09.03.25 17:00 | BOZAR

MAHLER 8

La Monnaie Symphony Orchestra, Chorus, Choral Academy, Children’s and youth choruses, Belgian National Orchestra, Vlaams Radiokoor & Alain Altinogly

TU 11.03.25 20:00 | Bozar

DAS LIED VON DER ERDE & Mendelssohn 5

Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks & Daniel Harding

SU 04.05.25 17:00 | Bozar

MAHLER 3 

La Monnaie Symphony Orchestra, women chorus, Chorus Academy and youth choir & Alain Altinoglu

TH 20.05.25 17:00 | Bozar

MAHLER 9

Berliner Philharmoniker & Kirill Petrenko