‘Symfonieorkest van de Munt’

“Een symfonie is geen grap!” Voor Johannes Brahms was het componeren van een symfonie je reinste ernst, een zware opdracht waarin hij constant de hete adem van Beethoven, die het genre tot ongekende hoogten had gebracht, in zijn nek voelde. Brahms was 43 toen hij zijn eerste symfonie durfde uitbrengen, en hij had er meer dan vijftien jaar aan gewerkt. Toen Hans von Bülow het werk in 1876 dirigeerde, noemde hij het Beethovens tiende symfonie... Binnen een tijdspanne van negen jaar werkte Brahms zijn canon van vier symfonieën af, die alle met hun strikt eigen identiteit als topmeesterwerken in het grote repertoire opgenomen werden. In hun klassiek-romantische stijl belichamen deze werken enerzijds de erfenis van Mozart en Beethoven en dragen ze anderzijds de kiemen in zich van de twintigste-eeuwse muziek met Schoenberg op kop. In dit sleutelrepertoire tussen classicisme en moderniteit voelt Alain Altinoglu zich als een vis in het water.