‘Casa Roshell - Camila José Donoso’

Niks doet vermoeden dat dit je toevluchtsoord is. De bewakingscamera toont een vale onthaalruimte en een onopvallende straat in Mexico-Stad. Binnen flikkert het licht, maar de tafels zijn leeg. Maar de voorbereidingen zijn al aan de gang en al aloude categorieën verdwijnen: stoppelbaarden worden netjes weggeschoren, make-up wordt aangebracht en haar getoupeerd. De camera focust niet op de mannen zelf, maar op wat ze zien in de spiegel. Voor het feest begint kan is er nog snel tijd om wat te studeren, je loopje te oefenen, het alfabet overlopen, beslissen wat voor meisje je wilt zijn. Er speelt muziek, er worden drankjes geserveerd, en de laatste grenzen vervagen: die tussen man en vrouw, tussen homo-, hetero- en biseksueel, tussen vroeger en nu, tussen realiteit en fictie. De mensen die aan de tafeltjes zitten te praten of wachten aan de darkroom, worden personages in een film, onwaarschijnlijk glamoureus, maar wel met authentieke verhalen. Oude opnames glijden tussen digitale beelden, een symbool voor de herinneringen die aan Casa Roshell verbonden zijn, de geesten van allen die hier kwamen om zich niet langer alleen te voelen. Het is een kleine utopie, maar de buitenwereld kan zijn achterstand nog goedmaken.