‘The Buried Alive Videos & Tse (Out)’

The Buried Alive Videos maken deel uit van een transmediaal project over de figuur van de fictieve Russische dichter en kunstenaar Maksim Komar-Mysjkin, een paranoïcus die met zijn laatste werk de strijd wilde aanbinden met Vladimir Poetin. Na zijn immigratie naar Tel Aviv stichtte Komar-Mysjkin “The Buried Alive Group”, een hecht collectief van voormalige sovjetkunstenaars, performers, musici en schrijvers. Zoals hun naam het al zegt, zagen zij zichzelf als culturele zombies. ‘Buried Alive’ hield zich resoluut ver van de lokale Israëlische cultuurscene, want het voelde zich daar inherent superieur tegenover. Toch ondervonden zij ook de ongemakken en onzekerheid die uit zo’n isolement voortspruit. Dat isolement doet ook terugdenken aan Russische avant-gardegroepen uit het verleden, die hun artistieke praktijk in het geheim en clandestien beoefenden, zoals de fictieve Ouberio groep in de jaren dertig, en de “onofficiële kunstenaars” in Moskou in de jaren zestig en tachtig. De Buried Alive Videos zijn een compilatie van zes werken die vermoedelijk geproduceerd werden tussen 2004 en 2010. Zij passen in hoofdstukken van het “Buried Alive Manifest” (2004) waarin de creatieve en ideologische lijnen van de groep uitgestippeld werden. Deze video’s, die voor het eerst voorgesteld werden als een installatie van teksten en video’s tijdens de Bergen Assembly, kan je ook afzonderlijk bekijken. Zij bevatten gezangen waarmee voorwerpen leven kunnen worden ingeblazen, grappen uit de geschiedenis van Rusland voorgedragen door eerbiedwaardige slachtoffers van kidnapping, en een poging om een jonge kunstenaar te doden door middel van een voodoopop, in twee stille en gesynchroniseerde one-shots.

In Out krijgen we een scene over overheersing en onderwerping in een mondaine woonkamer. De toenemende pijn doet de onderworpene niet alleen kreten van genot en pijn slaken, maar ook hele zinnen uitroepen. Daardoor doet de scène denken aan bekentenissen onder foltering en exorcismerituelen, zelfs al blijft het een document over genotzucht, zij het dat de twee deelnemers geen actrices zijn, maar leden van de Israëlische BDSM-gemeenschap. De duivel die uit de mond van de onderworpene spreekt, is zijzelf, en niet zijzelf. Eigenlijk zijn al de zinnen die deze duivel voortbrengt citaten van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman, een van de meest rechtse politici in Israel.
Het ritueel wordt omkaderd door twee scènes. Het voorafgaande interview met de twee deelnemers lijkt aanvankelijk een onverbloemde documentaire, maar wordt geleidelijk een expositie van de narratieve premissen waarvan de ene bezeten, en de andere de exorcist is. De muzikale scene aan het einde is een liedje op tekst van Brief aan de Moeder van de Russische dichter Sergej Jessenin. Uitgevoerd als een one shot is het liedje een directe, zij het verdraaide, hommage aan de slotscene van een andere film over radicale seksualiteit en politiek: Dusan Makavejevs W.R. - Misterije Organizma.