‘Ta'ang - Wang Bing’

Al decennialang sluimert een burgeroorlog in de Kokang-regio in Myanmar, het thuisland van de Ta’ang (ook gekend als de Palaung). Wanneer hun leven in het voorjaar van 2015 nog maar eens bedreigd wordt, zijn het vooral vrouwen en kinderen die op de vlucht slaan en de grens met China proberen over te steken. Wang Bing volgt enkele groepen vluchtelingen die door het lot zijn samengebracht, eigentijds en tegelijk haast mythisch en archaïsch. Met hun schaarse bezittingen zwerven ze door de afgelegen berggebieden. Ze verblijven in geïmproviseerde kampen en kunnen soms een beetje geld verdienen tijdens de suikerrietoogst. Of ze trekken verder naar de volgende plek – die nooit beter is. Soms vertellen ze ‘s avonds bij het kampvuur over wat ze hebben meegemaakt, tot iemand suggereert dat het beter is om helemaal niets te zeggen, omdat het te pijnlijk is. Met zijn film probeert Wang Bing geen analyse van een vergeten oorlog te geven, maar ons op een bijzonder gevoelige manier dichter bij een noodlijdend volk te brengen dat door de wereld is vergeten. Tegen het einde van de film voelen we erg veel respect voor deze mensen – alleen al omwille van de waardigheid waarmee ze hun hutjes opbouwen voor alweer een nacht met hun kinderen, terwijl ze hun eigen moeder met een mobiele telefoon opbellen om te zeggen dat alles oké is: ze zijn niet bang, want ze hebben elkaar.