‘Sans Soleil - Chris Marker’

"Een onbekende vrouw leest en becommentarieert de brieven die ze ontvangt van een vriend - een free-lance cameraman die de wereld rondreist en in het bijzonder gehecht is aan die 'twee extreme polen van overleven'; Japan en Afrika (in de film vertegenwoordigd door Guinee-Bissau en de Kaapverdische eilanden). De cameraman vraagt zich af (zoals cameramannen doen, tenminste degene die je in films ziet) over de betekenis van deze representatie van de wereld waarvan hij het instrument is, en over de rol van de herinnering die hij helpt creëren; Een Japanse vriend van hem geeft zijn antwoord door de beelden van het geheugen aan te vallen, door ze op te splitsen in de synthesizer. Een filmmaker grijpt deze situatie aan en maakt er een film van, maar in plaats van de personages te presenteren en hun relaties te laten zien, echt of verondersteld, geeft hij er de voorkeur aan de elementen van het dossier naar voren te brengen op de manier van een muzikale compositie, met terugkerende thema's , contrapunten en spiegelende fuga's: de brieven, de opmerkingen, de verzamelde beelden, de gecreëerde beelden, samen met enkele geleende afbeeldingen. Op deze manier wordt uit deze naast elkaar geplaatste herinneringen een fictieve herinnering geboren." (Chris Marker)