‘Goodnight Mommy - Severin Fiala & Veronika Franz’

Een moeder keert onherkenbaar terug uit het ziekenhuis met een omzwachteld hoofd. Ze eist totale stilte van haar identieke tweeling. Er mag geen zonlicht in het huis komen. Slechts één van de broers krijgt te eten, de andere niet. Ze mogen geen contact met elkaar hebben. Het huis wordt een gevangenis, een ziekenhuis, een broeiplaats voor waanzin en trauma’s.

Er is iets vreemds aan de hand met de (film)lucht in Oostenrijk. Om de zoveel tijd maken ze er immers ijzingwekkend griezelige auteurscinema die aan demonische sightseeing doet in de duisterste krochten van de mensenziel. Iedereen kent natuurlijk de vileine essays van Michaël Haneke. Er was de film Michaël van Markus Shleinzer, die ons de gedachtewereld van een pedofiel introk. En er zijn de films van Ulrich Seidl (Hundstage, Import/Export, de Paradies-trilogie) die je steevast meetronen naar oorden in onze samenleving waar je het liefst niet al te vaak komt. Al die films tonen je een soort horror die niet kan worden weggelachen, die ten diepste verontrust en confronteert omdat ze in een grauwe werkelijkheid is ingebed. De film Goodnight Mommy van Severin Fiala en Veronika Franz (de laatste is niet toevallig de co-scenariste van de films van Ulrich Seidl) schrijft zich in die niet te relativeren griezeltraditie in.