‘Emily Jacir’

Er hangt een gigantisch uithangbord aan de gevel van Bozar, in hetzelfde blauw als de verkeersborden die je in Brussel vertellen waar je bent, waar je naartoe moet en hoe ver het nog is. Dat is ook hetzelfde blauw als de Europese vlag. Er staat een zin op in het Arabisch: “Wij zijn hier”.

 Met dit bedrieglijk eenvoudige statement plaatst kunstenaar Emily Jacir vraagtekens bij de veronderstelling dat er twee duidelijk afgelijnde ruimtes zijn: een “Europa” en een “Arabische wereld”. Tijdens haar bezoek aan Brussel ontdekte ze dat ze in de hele stad wegwijs kon raken door alleen maar Arabisch te spreken. Dar Jacir for Art and Research, het kunstencentrum dat ze in Bethlehem oprichtte, is hier in Brussel drie jaar geleden geregistreerd als internationale vzw – en toch is geen enkele bank bereid om een rekening voor hen te openen. De vraag rijst wie de controle over cultuur in handen heeft.

 De oorlog in Oekraïne raast nog steeds verder, en bij Bozar wappert de Oekraïense vlag uit solidariteit met de bevolking. Maar Emily Jacir herinnert ons eraan dat Palestijnse vluchtelingen, een van de grootste groepen vluchtelingen ter wereld, wiens situatie al onnoemelijk lang aansleept, nog steeds niet naar huis kunnen terugkeren.